| Interview van Carien van Westing met Christine van Tricht
Christine van Tricht maakt al 10 jaar casula´s. Vanuit dat werk heeft zij ideeën ontwikkeld hoe het naaiproces eenvoudiger en begrijpelijker zou kunnen worden. Een deel van dat proces was het ontwikkelen van een nieuwe set patronen. En nu, na een jaar is de instructiefilm over het maakproces van een casula bijna af en is er een nieuwe set met patroondelen die ook digitaal beschikbaar zijn. Dus vond ik het tijd om hier eens aandacht aan te besteden.
Mijn eerste vraag was:” Hoe ben je hier aan begonnen? Wat was de aanleiding?
Christine: De Gewänderkammer heeft 15 jaar geleden samen met twee priesters een nieuw patroon ontwikkeld op verzoek van de kring van Zeven. Voor de conferentie in Dortmund, 100 jaar Christengemeenschap, in oktober 2022 zijn 4 casula’s genaaid in die nieuwe vorm. Deze zouden aan de wereld geschonken gaan worden.
Je moet weten dat een casula uit 6 stoffen bestaat: paardenhaar, 2 soorten zijde, witte versteviging, wol en vliseline.
De patronen van de Gewänderkammer, bestaande uit twee delen, gaven veel extra werk, omdat iedere stof een eigen aanpassing nodig had.
Zodoende kwam ik op het idee om ieder onderdeel een eigen patroon te geven.
Na veel puzzelen kwam ik uit op 8 bladen, waarbij iedere stof zijn eigen blad heeft. Voor nieuwe naaisters is het werk nu veel eenvoudiger geworden.
Mijn tweede vraag was:” Je hebt de patronen ontwikkeld, maar nu ook een film gemaakt.
“Wat was daar de aanleiding voor, want is heel wat anders dan het naaien van een casula!”
Christine:Dat is inderdaad waar. Het was een enorme ontdekkingstocht waar ik veel heb geleerd op allerlei gebied.
De conferentie in Dortmund speelde een belangrijke rol bij het ontstaan van dit idee.
Voor de conferentie in Dortmund was die van Den Bosch. Daar is toen voor het eerst een casula gemaakt zonder bestemming, een schenk-casula. Samen met anderen heb ik die casula gemaakt.
Voor de conferentie in Dortmund waren vier casula’s gemaakt, twee trinitarische, een paas- en één épifanische casula, op vraag van over de hele wereld.
Omdat het vele handwerk, nodig voor het vervaardigen van een casula, onzichtbaar is, hebben Laurien van der Laan en ik een fotoboekje gemaakt, waar dit proces zichtbaar wordt.
Dit fotoboekje is opgestuurd naar de Kring van Zeven en de Oberlenker en ook als relatiegeschenk uitgedeeld.
Op de conferentie had ik een gesprek met de heer Torunsky over de casula’s. In dat gesprek bleek dat er wereldwijd een enorme vraag was naar kennisoverdracht over het naaiwerk.
Mijn idee was om een instructiefilm te maken. Op die manier kon je iedereen helpen die hulp nodig had over de hele wereld. Dit idee werd enthousiast ontvangen en zo kreeg ik via Paul-Philippe Stevens de vraag om dit te gaan doen.
Carien:” En toen?”
Christine: Eerst heb ik mij afgevraagd wie en wat er voor nodig was; een filmer en twee te naaien casula’s( één voor de film en één voor het scenario) en de stoffen natuurlijk. Gelukkig wilde de gemeente Driebergen een nieuwe casula.
Via via kwam ik in contact met de Haagse Amateur Filmclub. Een lid van de club was bereid zich te verbinden met mijn missie. Helaas keurde hij de patronen die ik tot nu toe gebruikte af: ze waren te “gebruikt” voor een film.
Toen moesten er nieuwe patronen komen!
Dus op zoek naar een drukker, die de patronen zou kunnen drukken. De drukker wilde een digitaal bestand, dus op zoek naar een bedrijf dat kon digitaliseren. Daar komt bij dat in de patronen 1579 gaten getekend staan. Die moesten met de hand geprikt worden! Dat wilde ik ook eenvoudiger. Nu worden ze gelaserd. Nauwkeuriger kan het niet.
Zo belandde ik van het ene in het andere project, wat een hele onderneming was.
Soms verloor ik de moed om dit tot een goed einde te brengen. Gelukkig waren er mensen om mij heen, die me geweldig ondersteunden.
Uiteindelijk vond ik een drukker die de patronen kon drukken. Zij konden alle patronen zo weergeven dat alle informatie duidelijk zichtbaar werd. Laatste obstakel was de dikte van het papier. Wel stevig, maar toch soepel genoeg om op te kunnen rollen, vanwege het versturen van de patronen naar het buitenland.
Na een paar proefdrukken toch de juiste papierdikte gevonden.
De drukker kon op het juiste papier drukken en de firma voor het laseren van de gaten kon ze afmaken.
Ondertussen was het filmproces begonnen.
Het naaien van de casula voor Driebergen is gebruikt om een scenario te schrijven. Twee andere casula’s voor de film. Het filmen van het naaiproces is in twaalf dagen gelukt.
Daar zijn drie casula’s uit voortgekomen; twee wachten nog op een bestemming.
De casula voor de gemeente Driebergen is reeds in gebruik genomen.
Na het filmen kwam het montageproces. Ook dat was een hele nieuwe materie, die ik onder de knie moest krijgen. Want hoe vertel je een filmer wat jij wil, zodat hij dat begrijpt?
Maar al doende leer je het wel.
Na rijp beraad is er een korte film gemaakt voor geïnteresseerden.
Laatste vraag:” Hoe kijk je erop terug?”
Christine:” Met gemengde gevoelens”.
Het was bij tijd en wijle een moeizaam proces, ook om iedereen mee te krijgen. Maar door mijn innerlijke overtuiging dat het nodig was, heb ik volgehouden.
Positief is dat veel nieuwe mensen geïnteresseerd zijn geraakt. Het gewadenwerk heeft veel meer belangstelling gekregen.
En de kennis van dit prachtige handwerk is nu bereikbaar voor de gehele wereld!
Ik heb veel geleerd op vele vlakken door van elke frustratie een vraag te maken.
En die vraag te beantwoorden.
Zo is een nieuwe manier van casula’s naaien geboren.
30 november 2023, komt er een avond in de Thomaskerk in Den-Haag over de nieuwe casula, met een lezing en vertoning van de korte film. De avond begint om 19.30 uur.
Daar kijk ik erg naar uit.
Dank je wel, Christine. |
